نعمت بلا
«او همان‌كسی است‌كه شما را در صحرا و دریا حركت می‌دهد. هنگامی‌كه دركشتی، خوش و خرّم نشسته‌اید و بادهای موافق وزیده و سرنشینان‌كشتی را آرام‌آرام، به‌سوی مقصد حركت می‌دهند، همه، شادان و خوشحالند. امّا همین كه طوفان شدید و تندبادكوبنده‌ای می‌وزد و امواج مهیب دریا ازهرسو به‌طرف آن ها هجوم می‌آورند وكشتی را چون پر كاهی به‌این‌طرف و آن طرف پرتاب‌كرده و سرنشینانش مطمئن می‌شوندكه درآغوش بلا قرارگرفته‌اند و مرگ را با چشم خود دیده و دست از زندگانی می‌شویند»،
آن‌چه‌كنی، به خودكنی گر همه نیك و بدكنی
نهایت كاری كه می‌توانید انجام دهید و حدّاكثر بهر‌ه‌ای كه از این طغیانگری‌ها می‌توانید ببرید، این‌است كه چند روزی، «از زندگی زودگذر دنیا بهره‌مند شوید». ولی بدانید «سرانجام، بازگشت شما به‌سوی خداست و آن گاه است‌كه او شما را از نتایج اعمالتان آگاه و باخبر خواهد ساخت» و به خدمتتان خواهد رسید.
نكتة قابل توجّه، این‌كه آن چه در این‌دو آیه آمده، یك اصل كلّی درباره همة ماست كه آلوده به دنیاپرستی و فراموش‌كاری شده‌ایم.
به‌هنگامی كه امواج بلاها ما را احاطه می‌كنند و دستمان از همه‌جا كوتاه شده و كارد به‌استخوانمان می‌رسد و یار و یاوری برای خود نمی‌بینیم، دست به‌درگاه خدا بر می‌داریم؛ ختم اَمَّن‌یُجیب و ختم اَنعام گرفته و هزارگونه عهد و پیمان با او می‌بندیم و نذر و نیاز می‌كنیم كه: خدایا، اگر از این‌بلا رهایی یابیم، چنین و چنان می‌كنیم.
امّا این‌بیداری و آگاهی‌كه از فطرت خداپرست ما سرچشمه می‌گیرد، چندان به‌طول نمی‌كشد و همین‌كه طوفان بلا فرو نشست و مشكل حل شد، مجدّداً پرده‌های غَفلت بر قلبمان فرو می‌افتند؛ پرده‌های سنگینی كه جز طوفان بلا نمی‌توانست آن ها را جابه‌جا كند. مهم این‌است كه بلا كه آمد و این بیداری حاصل شد، با رعایت تقوا مراقب باشیم كه این‌بیداری باقی بماند و همیشه، بندة بیدار خدا بمانیم.
از خداوند می‌خواهیم ما را همانند بندگان خوبش قرار دهدكه درآرامش، همان‌قدر به خدا توجّه دارند كه به‌هنگام سختی. زیرا می‌دانندكه هر خیر و بركتی كه ظاهراً از عوامل طبیعی به آن ها می‌رسد،آن هم در واقع از جانب خداست.